خلاصه فصل اول:

وینستون اکنون در سلولی روشن و بی‌روح نشسته که چراغ‌های آن هرگز خاموش نمی‌شوند—او بالاخره به همان جایی رسیده که خودش همیشه به آن «جایی که تاریکی در آن نیست» می‌گفت. چهار تل‌اسکرین دائماً او را زیر نظر دارند.

او از سلولی دیگر به این‌جا منتقل شده، جایی که در آن زن پرول عظیم‌الجثه‌ای که نام‌خانوادگی‌اش اسمیت است، از خودش می‌پرسد که آیا مادر وینستون نیست. در سلول انفرادی جدید، وینستون تصور می‌کند چگونه نگهبانان او را شکنجه خواهند داد و نگران است که درد شدید جسمی باعث شود جولیا را لو بدهد.

افراد مختلفی با او هم‌سلول می‌شوند: از جمله آمپل‌فورث، شاعری که تنها جرمش این بود که واژه‌ی «خدا» را از ترجمه‌ی یک شعر کیپلینگ حذف نکرد. آمپل‌فورث به‌زودی به اتاق ۱۰۱ برده می‌شود—اتاقی که وحشت‌انگیز و اسرارآمیز است.

همچنین همسایه‌ی پر سر و صدای وینستون یعنی پارسنز هم وارد سلول می‌شود—کسی که بچه‌های خودش او را به جرم جرم‌فکری لو داده‌اند.

وینستون شاهد گرسنگی، شکنجه، و درهم‌شکستن جسمی دیگران است و آرزو می‌کند که برادری (Brotherhood) برایش تیغی بفرستد تا خودکشی کند. اما این رؤیاها با ورود ناگهانی اوبراین از بین می‌روند.

وینستون با حیرت فریاد می‌زند: «تو رو هم گرفتن!» و اوبراین پاسخ می‌دهد: «مدت‌ها پیش منو گرفتن.» او خودش را عضو وزارت عشق (Ministry of Love) معرفی می‌کند.

اوبراین ادعا می‌کند که وینستون همیشه می‌دانسته او عضو حزب است و وینستون هم این را تأیید می‌کند. نگهبان با خشونت آرنج وینستون را می‌شکند و او با درد فکر می‌کند: در برابر رنج جسمی، هیچ‌کس نمی‌تواند قهرمان باقی بماند.

خلاصه فصل دوم:

اوبراین شخصاً بازجویی و شکنجه‌ی وینستون را بر عهده می‌گیرد. او به وینستون می‌گوید جرمش این است که نپذیرفته حزب گذشته و حافظه‌اش را کنترل کند. با افزایش درد، وینستون مجبور می‌شود بپذیرد که اوبراین پنج انگشت بالا گرفته، حتی اگر واقعاً فقط چهار انگشت باشد. او آن‌قدر تحت فشار است که می‌پذیرد هرچه اوبراین بگوید، حقیقت دارد.

وینستون حتی شروع به دوست داشتن اوبراین می‌کند، چون او درد را متوقف می‌کند. گویی ذهنش اوبراین را از منبع درد جدا می‌بیند.

اوبراین به وینستون می‌گوید که اکنون دیوانه است ولی با شکنجه درمان خواهد شد.

«کسی که بر گذشته حکومت کند، بر آینده حکومت می‌کند. کسی که حال را در دست دارد، گذشته را کنترل می‌کند.»

اوبراین می‌گوید حزب توانسته کاری کند که هیچ شهیدی وجود نداشته باشد. پیش از حذف افراد، آن‌ها را تبدیل و پاک‌سازی ذهنی می‌کند تا دیگر در جامعه وجود نداشته باشند.

وینستون به‌تدریج می‌آموزد چگونه دابل‌تینک (دوگانه‌اندیشی) را در ذهنش اجرا کند—یعنی باور نکردن خاطراتی که می‌داند واقعی‌اند.

وقتی از جولیا می‌پرسد، اوبراین پاسخ می‌دهد که جولیا خیلی زود او را لو داده. وینستون می‌پرسد آیا برادران (Brotherhood) واقعاً وجود دارند؟ اوبراین پاسخ می‌دهد: «تو هیچ‌وقت جواب این سؤال رو نخواهی فهمید.»

در مورد اتاق ۱۰۱، اوبراین فقط می‌گوید: «همه می‌دونن که اون‌جا چه چیزی منتظرشونه.»

خلاصه فصل سوم:

پس از هفته‌ها شکنجه، اوبراین به وینستون هدف واقعی حزب را توضیح می‌دهد. وقتی وینستون می‌گوید حزب شاید برای نفع پرول‌ها حکومت می‌کند، اوبراین او را شکنجه می‌دهد و تأکید می‌کند که هدف حزب فقط و فقط قدرت است—قدرت مطلق، بی‌پایان، و بدون محدودیت.

وینستون سعی می‌کند استدلال کند که حزب نمی‌تواند ستارگان را تغییر دهد. اوبراین پاسخ می‌دهد که اگر بخواهد، می‌تواند—چرا که تنها واقعیت مهم، ذهن انسان است، و ذهن انسان زیر سلطه‌ی حزب است.

اوبراین، وینستون را وادار می‌کند خودش را در آینه نگاه کند. او تقریباً به‌شکل اسکلت درآمده—پوستی رنگ‌پریده و بدنی تحلیل‌رفته. وینستون با گریه، اوبراین را مقصر می‌داند. اما اوبراین پاسخ می‌دهد: «تو از همون لحظه‌ای که دفتر خاطراتت رو شروع کردی، می‌دونستی چی می‌شه.»

اوبراین تأیید می‌کند که وینستون هنوز جولیا را لو نداده و این موضوع باعث احساس افتخار در وینستون می‌شود. اما اوبراین می‌گوید: «نگران نباش—به‌زودی درمان می‌شی.» و سپس اضافه می‌کند: «در هر حال، در نهایت همه تیر می‌خورند.»

تحلیل فصل‌های اول تا سوم:

در حالی‌که کتاب دوم با عشق وینستون و جولیا آغاز و پایان یافت، کتاب سوم با دستگیری و شکنجه‌ی وینستون آغاز می‌شود. مضمون اصلی در این بخش، قدرت درد جسمی است. حزب نه تنها ذهن، بلکه بدن افراد را نیز کنترل می‌کند—و همین باعث می‌شود مقاومت نهایی غیرممکن باشد.

وقتی آرنج وینستون شکسته می‌شود، او احساس می‌کند هیچ چیز در جهان بدتر از درد نیست. اورول می‌خواهد بگوید که در برابر رنج فیزیکی، باورها، شجاعت، و اخلاق همگی فرو می‌پاشند.

شخصیت مرموز اوبراین حالا کاملاً در کنار حزب قرار می‌گیرد. پاسخ او به سؤال وینستون—«منو خیلی وقت پیش گرفتن»—اشاره‌ای تلخ به گذشته‌ای دارد که شاید خودش هم مثل وینستون یک شورشی بوده.

وینستون در عمق وجودش همیشه حس می‌کرد که اوبراین را می‌توان باور کرد. او می‌دانست که روزی گرفتار خواهد شد، و چون باور داشت فرار ممکن نیست، به خود اجازه داد به اوبراین دل ببندد. این وابستگی احساسی، آغاز شکست او بود.

موضوع دیگر این بخش، قدرت شکنجه در تغییر ذهن انسان است. وینستون که در ابتدا پرسشگر و مقاوم بود، حالا حاضر است هر چیزی را که اوبراین بگوید، باور کند. او حتی به شکنجه‌گرش عشق می‌ورزد. وینستون اکنون رؤیاهایی درباره‌ی اوبراین می‌بیند، درست مانند رؤیاهایی که درباره‌ی مادر و جولیا داشت.